Pomnik Bitwy Warszawskiej 1920
KONCEPCJA
Od czasów antycznych zwycięstwa militarne przyjęło się upamiętniać w formie monumentalnych łuków triumfalnych, często dedykowanych wielkim przywódcom. Forma łuku w języku architektonicznym posiada silne, ponadczasowe znaczenie symboliczne, stąd też tak wiele w Świecie przykładów obiektów gloryfikujących wielkie wydarzenia. Wydarzenie, jakim była Bitwa Warszawska, bez wątpienia zasługuje na upamiętnienie w szlachetnej formie – takie, które stanie się czytelnym znakiem na mapie stolicy, wpisującym się w zastany kontekst urbanistyczny.
Plac Na Rozdrożu, który po powstaniu Alei Armii Ludowej przejął głównie rolę węzła komunikacyjnego,powinien w sensie symbolicznym odzyskać swoją historyczną rolę – jednego z kluczowych punktów na osi klasycystycznego założenia. Projekt nawiązuje do dawnej formy gwiaździstego placu z centralnie zlokalizowanym pomnikiem dedykowanym Bohaterom Bitwy Warszawskiej. Ma być to miejsce pamięci, jak gdyby wyjęte z tętniącego życiem miasta, które jednocześnie może być oazą spokoju, miejscem wytchnienia dla miejscowych mieszkańców czy przemierzających stolicę turystów. Bryła monumentu, ze względu na specyficzną lokalizację w zagłębieniu terenu,powinna poprzez przydaną jej kubaturę i wysokość akcentować swą obecność w przestrzeni miasta.
Koliste założenie placu łączy się bezpośrednio z formą pomnika – monumentalnego pierścienia zagłębionego w ziemi, który swoją lokalizacją podkreśla przebieg „przeciętej” osi Stanisławowskiej. Pierścień ten osadzony jest w okrągłym lustrze wody – postanowiono by centralną przestrzeń placu zajmował element wodny, kontynuujący tradycję miejsca (niecka w miejscu dawnej fontanny). Woda nawiązuje tu do nurtu Wisły, który symbolicznie stał się granicą dla sowieckiego totalitaryzmu. Sam pierścień posiada swój awers i rewers. Zglifowany profil monumentu „otwiera się” na zachód, w kierunku miasta. Od strony Wisły pozostaje zakończony prosto, niczym zamknięta brama.
