Muzeum Stanisława Wyspiańskiego

KONCEPCJA

O formie architektonicznej projektowanego budynku przesądza jego relacja z gmachem Muzeum Narodowego. Zadecydowano o prostej bryle z minimalnym detalem architektonicznym jako kontrast do klasycyzującej istniejącej fasady. Równoległe usytuowanie nowego budynku w stosunku do istniejącego nawiązuje do ortogonalnej bryły oraz wertykalnych podziałów na fasadzie Muzeum Narodowego. Zdecydowano jednak o formalnym rozdzieleniu obu budynków. Zabieg ten jest konieczny ze względu na potrzebę wyeksponowania historycznej fasady oraz zaznaczenie odrębności nowego Muzeum. W zamyśle autorów gmach poświęcony Stanisławowi Wyspiańskiemu powinien pełnić rolę skarbnicy jego spuścizny.Może stać się swego rodzaju wyspą sztuki, domem dla wszelkich działań artystycznych i kulturalnych, związanych nie tylko z dorobkiem wybitnego artysty. Stąd też wprowadzona do projektu woda okalająca budynek, będąca metaforą spokoju i bezpieczeństwa. Odbicie w tafli wody potęguje również odbiór strefy wejściowej projektowanego budynku oraz tworzy interesującą grę świateł w relacji z przeszkloną częścią Muzeum.

Symboliczna łączność z instytucją macierzystą zostaje zachowana za pomocą przeszklonego pawilonu, stanowiącego umowny pomost między „starym” a „nowym”. Przestrzeń ta została wykorzystana jako ogród zimowy z naturalną roślinnością nawiązującą do motywu roślinnego w twórczości Wyspiańskiego.

Wyraźne wcięcia w parterze bryły budynku sygnalizują strefę wejścia głównego od południa i strefę wjazdu / dostaw od północy, natomiast górne ścięcie umożliwia otwarcie tarasu na panoramę Krakowa.