Muzeum Książąt Lubomirskich

URBANISTYKA

Koncepcja zakłada podkreślenie unikatowej lokalizacji Inwestycji. Punktem wyjścia jest bezpośrednie sąsiedztwo Ossolineum, jako instytucji patronującej. Projektowany budynek stanowi architektoniczne dopełnienie i wchodzi w dialog z fasadą historycznego gmachu. Atrakcyjne ciągi komunikacyjne – Szewska i Plac Uniwersytecki, które doprowadzają ruch pieszy ze starówki, krzyżują się właśnie nieopodal głównego wejścia do Ossolineum. Dlatego wzdłuż tych ulic została rozegrana strefa wejściowa do muzeum, przy czym wejście główne zostało usytuowane w kluczowym narożniku przy ulicy Szewskiej.

KONCEPCJA

Zaproponowana przez autorów forma architektoniczna budynku wynika zarówno z zapisów planu miejscowego, jak i twórczej ich interpretacji. Oczywistym wydawało się pogodzenie wymogu kontynuacji skośnych dachów o określonych parametrach z koniecznością zaakcentowania strefy wejściowej. Stąd też analogiczne podcięcie bryły w przyziemiu wzdłuż ulic Szewskiej i placu Uniwersyteckiego. Taka operacja pozwala na wyodrębnienie dwóch ważnych formalnie części – masywnej bryły muzeum oraz przeszklonej strefy wejściowej na planie litery L. Pierwsza z nich stanowi zamknięty, odizolowany od miejskiego zgiełku skarbiec – swego rodzaju szkatułę, która skrywa istotę funkcjonowania instytucji muzeum. Charakter działalności instytucji wręcz nasuwa konieczność zapewnienia przestrzeni zapewniającej komfortowe warunki pracy w ciszy i skupieniu oraz kameralnych przestrzeni dla ekspozycji i kontemplacji dzieł sztuki. W opozycji do introwertycznej bryły szkatuły ma stać transparentna strefa wejściowa, pełniąca rolę strefy publicznej dostępnej bezpośrednio z ulicy, zapraszającej do wnętrza muzeum.

ZAŁOŻENIA FUNKCJONALNE

Strefa wejściowa ma charakter przestrzeni wielofunkcyjnej, pełniąc jednocześnie rolę holu wejściowego jak i przestrzeni dla wystaw i wernisaży czy przestrzeni odpoczynku z muzealną kawiarnią. W centralnej części strefy, tuż przy wejściu głównym znajduje się reprezentacyjna klatka schodowa prowadząca w dwóch kierunkach: w górę, do szkatuły, w kierunku wystaw oraz na dół – do dwukondygnacyjnej części holu wejściowego, pełniącej rolę wydzielonego holu audytorium.

Strefa wystaw zlokalizowana na kondygnacjach wyższych zorganizowana jest na zasadzie otwartej powierzchni wystawienniczej, którą można elastycznie kształtować i dzielić.

Strefa dla pracowników i interesantówo ograniczonym dostępie zlokalizowana jest na kondygnacjach najwyższych. Dostępna niezależnie z zewnątrz („wejście nocne”) oraz z holu głównego poprzez wydzielone drogi komunikacji pionowej.